Σαν το μικρό πουλί που συνηθίζει μες το κλουβί να ζει παντοτινά,
χεράκι ευσπλαχνικό να το ταίζει και με τραγούδια πάντα να περά,
μες της αγάπης το κλουβί κλεισμένη, συνήθισ άνω κάτω να πηδώ
και όταν κάποτ΄είμαι λυπημένη η σε χαρά πολλή να τραγουδώ..
Κεχρί μου φτάνει μόνο η ματία σου, νερό δροσάτο -είναι τα φιλιά σου....
Μα τι; Κακιώνεις;, Θα με διώξεις; Μή!
Αχ το φτωχό πουλί που συνηθίση μες το κλουβί,
ελεύθερο να ζήση δεν ήμπορεί, καλέ μου , ούτε στιγμή!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου